Адчыняю дзверы Навасёлкаўскага дзіцячага сада, на парозе з цёплай усмешкай мяне сустракае загадчыца Наталля Анцута.
21 кастрычніка, "Кобрынскі веснік"/ У гэты момант узнікае адчуванне, быццам вярнулася ў дзяцінства – з яго бесклапотнасцю, гульнямі і шчырай радасцю.
Лёгка любіць сваіх дзяцей, але, калі дзеці не родныя па крыві і іх цэлая група, гэта патрабуе асаблівага падыходу. Зараз у Беларусі праходзіць Тыдзень бацькоўскай любові, і гэты невялічкі вясковы куток яскрава ілюструе, як свежае паветра, шум бярозак, любоў і клопат аб’ядноўваюць дзяцей.
Кіраўнік установы Наталля Дзям’янаўна працуе тут з 1998 года.
«Мая работа – гэта не проста прафесія, гэта прызванне, – дзеліцца яна. – Кожнае дзіця для мяне быццам роднае. Я бачу, як яны растуць, развіваюцца, і гэта прыносіць велізарнае задавальненне».
Наталля сама маці дваіх сыноў і бабуля маленькага ўнука, што робіць яе падыход да дзяцей яшчэ больш шчырым і цёплым. Сад – беларускамоўны. Гэта падкрэслівае захаванне культурных традыцый. З-за спецыфікі сельскай мясцовасці ў выхаванцаў бывае розная гаворка, але гэта толькі дадае прыгажосці.
Арганізаваны падвоз для 13 дзяцей з навакольных вёсак. Усяго ў садзе іх 23, чацвёра – узростам да трох гадоў. Цікава, што 11 сем’яў – шматдзетныя, гэта робіць калектыў яшчэ больш згуртаваным.
Рухавіком грамадскага і ідэалагічнага жыцця ўстановы з’яўляецца Раіса Чубрык – выхавальнік малодшай рознаўзроставай групы і прафсаюзны лідар. Яна не толькі клапоціцца пра дзяцей, але і фарміруе грамадскую думку, аб’ядноўваючы ўсіх вакол агульных ідэй.
Усе выхавальнікі і супрацоўнікі – сапраўдная каманда: яны дапамагаюць у добраўпарадкаванні тэрыторыі, вядзенні дакументацыі, арганізацыі мерапрыемстваў і нават у паўсядзённых клопатах. Загадчыца падтрымлівае сяброўскія сувязі з калегамі, якія працавалі ў садзе з самага яе прыходу. Многія з іх сталі сапраўднымі сябрамі, і гэта пачуццё агульнасці перадаецца ўсім.
Бацькі дзяцей таксама актыўныя памочнікі. Яны ўдзельнічаюць у падрыхтоўцы свят і аснашчэнні матэрыяльна-тэхнічнай базы ўстановы. Многія з іх – былыя выхаванцы гэтага ж сада, якія цяпер прыводзяць сюды сваіх дзяцей.
«Гэта кругазварот пакаленняў, – усміхаецца Наталля. – Яны ведаюць, як тут усё ўладкавана, і з радасцю дапамагаюць». «У нас індывідуальны падыход да кожнага дзіцяці, – расказвае загадчыца. – Гэта развівае душу, творчасць і эмпатыю. Замест гаджэтаў – шмат метадычных распрацовак і дыдактычных гульняў».
У эпоху, калі лічбавыя тэхналогіі пранікаюць паўсюль, гэты сад нагадвае: любоў не ведае межаў, чужых дзяцей не бывае.
Тэкст і фота Ірыны АМЕЛЬЯНЧУК
Поделиться в соцсетях:
