Васіль ЦАПКО – чалавек, чыё жыццё ўвасабляе мужнасць і стойкасць. Нарадзіўшыся ў вёсцы, ён прайшоў праз выпрабаванні вайны, стаў бацькам чатырох дзяцей і пакінуў след у гісторыі сваёй сям'і і краіны. Яго шлях ад мірнага жыцця да фронту і адваротна, а таксама пераезд у Казахстан і вяртанне на радзіму, распавядае пра тое, як няпростыя часы фармуюць лёс чалавека.
Будучы ветэран Вялікай Айчыннай вайны Васіль Сцяпанавіч Цапко нарадзіўся 4 сакавіка 1920 года ў вёсцы Жукі Кобрынскага раёна. Ён прайшоў навучанне пры польскай школе, атрымаўшы 4 класы адукацыі. У 1940 годзе ажаніўся з Марыяй Цімафееўнай, ураджэнкай суседняй вёскі Вялічкавічы. 10 лютага 1941 года ў іх нарадзілася першая з чатырох дзяцей – Ніна:
– У 1943 годзе бацька пайшоў на фронт, але перамогу сустрэў у шпіталі, бо ваяваў і быў паранены ў баі пад Кёнігсбергам. Аскепак снарада трапіў яму ў твар, і пасля вайны ён застаўся з інваліднасцю, практычна не бачачы на адно вока. Вярнуўся дадому толькі летам 1945, – распавядае Ніна Васільеўна.
У канцы 1959 года сям'я Цапко пераехала ў Казахстан. У 60-х гадах яны вярнуліся на сваю малую радзіму, асеўшы ў вёсцы Залессе. Маці і бацька пайшлі працаваць у калгас.
Нягледзячы на атрыманыя траўмы, Васіль Сцяпанавіч быў узнагароджаны мноствам медалёў і ордэнаў за сваю службу, актыўна ўдзельнічаў у мітынгах і мерапрыемствах, прысвечаных святкаванню перамогі, застаючыся актыўным членам грамадства. Ветэран вайны памёр у 2010 годзе ва ўзросце 89 гадоў, не дажыўшы ўсяго некалькі месяцаў да юбілею.
Старэйшая дачка Ніна і па гэты дзень пражывае ў в. Залессе, сустрэўшы 10 лютага 84-ы дзень нараджэння ў коле любімых дзяцей і ўнукаў.
Жыццё ўдзельнікаў вайны – гэта не толькі гісторыя пра пакуты, але і пра стойкасць духу, любоў да сям'і і адданасць сваёй краіне. Адвага і самаахвярнасць такіх людзей, як Васіль Цапко – ёсць прыклад для будучых пакаленняў, якія павінны памятаць і шанаваць ахвяры, прынесеныя дзеля свабоды. Гэтыя гісторыі становяцца значнай часткай нашай культурнай памяці, нагадваючы пра тое, як важна захоўваць мір і абараняць свае каштоўнасці.
Ірына АМЕЛЬЯНЧУК
Фота аўтара і з асабістага архіва Ніны БЕНЕДЫКТОВІЧ
Поделиться в соцсетях:
