Прывітанне, Масленіца, і бывай…
Колькі б не лютавала зіма, пасылаючы людзям іспыты то ў выглядзе калючых вятроў з завірухай, то траскучых маразоў або пранізлівага дажджу, але прыйшла Маленіца, значыць і вясну за сабой прывяла. Проста тая не паспела яшчэ як след заступіць на свой трон. А для таго, каб зіма, нарэшце-такі, злітавалася, і разгарнуліся ў апошнюю нядзелю лютага шырокія масленічныя гулянні ў гарадскім парку. Як толькі не “замаслівалі” ў гэты дзень паспеўшую ўжо надакучыць зіму.
З самага ранку і казачная карэта, і зімовыя сані, і вясёлы аўтапоезд гатовы былі пракаціць сваіх пасажыраў па чароўнай краіне, у якую ператварыўся ў гэты дзень парк. А ў тым, што ён сапраўды нагадваў нейкую казку, можна было ўпэўніцца ў любой яго кропцы. У бюста А.В.Суворава конкурс тэатралізацый народных казак, які прадстаўлялі вучні розных школ горада, даў магчымасць на нейкі час дарослым апынуцца ў сваім дзяцінстве, а маленькім гледачам упэўніцца, што цуды, сапраўды, існуюць.
Не паспелі яшчэ казачныя персанажы сысці з падмосткаў, як загучалі чароўныя мелодыі і спевы, якія яшчэ больш паднялі вясёлы святочны настрой, што панаваў у парку. Каму, як не ім, народным калектывам Стрыгаўскага і Астроміцкага цэнтраў вольнага часу і культуры, вядома, як можна хутчэй растапіць халоднае зімовае сэрца, бо рабілі яны ўжо гэта не раз. І зіма, сапраўды, плакала, ціха пасылаючы лёгкія сняжынкі з пахмурнага неба, якія раставалі, не паспяваючы дакрануцца да зямлі.
А Масленіца тым часам працягвала свае забавы. У гульнёвых праграмах, прадстаўленых на любы густ і ўзрост, а тут табе і снежныя бітвы, і зімовы боўлінг, і гонкі на мётлах для малых, пацехі скамарохаў, пеўневыя баі і, вядома ж, такі недасягальны стоўб з загадкавым прызам на самым версе для дарослых. Хоць не такі ўжо ён аказаўся для некаторых - самых смелых і адважных - і недасягальны. Былі б толькі жаданне і спрыт! А іх у тых, хто прыйшоў задобрыць зіму, было з лішкам.
А як жа бліны? – запытаецца той, каму не пашчасціла па нейкіх прычынах далучыцца да масленічных гулянняў.
Не паласаваўся імі ў гэты дзень хіба што самы лянівы і нецярплівы. А да бліноў быў цёплы чай з водарам вясны, духмяныя кашы, булёны ды шашлыкі, ад паху якіх слюнкі цяклі.
Захаваць у сваім сэрцы цёплыя масленічныя ўспаміны і зрабіць прыемны падарунак блізкім у нядзелю даравання можна было з дапамогай памятных сувеніраў, зробленых народнымі ўмельцамі, якія шырока прадстаўляліся ў гандлёвых палатках.
І вось, нарэшце, спалена пудзіла, змоўкла музыка, сціхлі спевы. Вясна спынілася на парозе. А з ёю і пост, самы строгі ў годзе, за які ў людзей будзе час на хвіліну для малітвы, звернутай да Бога і сваёй душы, час на роздум над сэнсам жыцця, магчымасць дараваць чужыя грахі, папрасіць прабачэння ў блізкіх за нанесеныя крыўды.
Алена БАКУН.
НА ЗДЫМКУ аўтара: масленічныя гулянні.
Поделиться в соцсетях:
